Argentinië; indrukwekkend verleden, heerlijk heden

Hola a todos!

Ten eerste, feliz primavera! De lente is hier afgelopen vrijdag begonnen, en ook al weet ik dat het in Nederland inmiddels herfst is, dat wilde ik jullie toch even mede delen. ;-) Afgelopen vrijdag stond in het teken van het begin van de lente en “el dia del estudiante”, de dag van de student. Dat betekende dat elke student vrij was, we een prima tijd hebben gehad op verschillende zonnige plekjes in overvolle parken met andere jongeren, en dat de stapavond die volgde zelfs een klein beetje aan voelde als carnaval. Fijn fisje! ;-)

Ik zit hier alweer bijna zes weken, de tijd gaat echt veel te snel! Maar, ik moet ook zeggen dat ik inmiddels aardig ben ingeburgerd.. Ik sta zelf soms te kijken van hoeveel Spaans ik inmiddels al geleerd heb, op school, maar voornamelijk in het dagelijks leven. In principe ben ik (zoals ik in NL ook wel eens doe ;-) ) de hele dag door aan het praten, waardoor ik veel automatisme in de taal ontwikkel. Natuurlijk maak ik nog fouten, maar er is geen onderwerp dat ik tegenwoordig probeer te omzeilen omdat ik niet weet hoe ik me moet uitdrukken. Zo oefen ik dus enorm, en ik merk dat ik de laatste tijd ook veel complimenten krijg over mijn manier van spreken. Mensen geloven niet dat ik hier pas 6 weken zit, dus dat vat ik dan maar op als een compliment. ;-) Het lastige is wel dat ik nu serieus mijn best zit te doen om fatsoenlijk Nederlands te typen, dus als er fouten in zitten..sorry!
En verder, ach..dat leven in een stad als Buenos Aires zit er tegenwoordig wel in bij mij. Dingen die ik eerst raar vond, doe ik nu zelf net zo gauw. Ik hang heerlijk relaxt half uit de ramen tijdens een treinreis, ik vraag een buschauffeur om zijn deuren te openen als ie voor een stoplicht ver weg van een halte stilstaat zodat ik kan instappen. Ik loop de hele dag alle bekenden die ik tegen kom een kus op de wang te geven; want of het nu een man of een vrouw is, dat is wat Argentijnen doen.. Ik loop net als de hele stad op een cynische manier te mopperen als de treinen weer eens niet rijden (en van de 5x dat ik een trein nodig had reden ze 3x niet, je verlangt bijna naar de NS) en vervolgens ga ik vrolijk kletsend met Argentijnen in een enorm lange rij staan voor een bus die mogelijk een keer komt en ons een eind in de goede richting zou kunnen brengen. Om vervolgens, volgens goed Argentijns gebruik,minimaal een half uur te laat te komen. ;-)

Ik ben inmiddels anderhalve week aan de gang bij mijn vrijwilligerswerk. De start was om eerlijk te zijn wat moeilijk. Ik had een beetje het gevoel dat men niet zo goed wist wat men aan moest met mij als vrijwilliger. Ik kwam daar in het kader van educatie (en dan voornamelijk seksuele voorlichting) aan jongeren, echter heb ik mijn eerste diensten door gebracht met het op orde brengen en herorganiseren van een kantoor. In dit kantoor komt hierna, naast een afdeling van een soort Scouting die er nu al zit, een afdeling van de AMIA. De AMIA is een soort uitzendbureau, speciaal gericht op mensen van joodse afkomst. In 1994 is hun eerdere kantoor, dat midden in de stad zit, bij een terroristische aanval met antisemitistische achtergrond waarbij 85 doden vielen, compeet weg gevaagd. Zorgen voor een nieuw kantoor voor hun dient dus een goed doel, en het is soms best leuk werk, echter is het niet het werk waarvoor ik hiernaartoe kwam. Ik wil graag in contact staan met mensen, en hun vanuit mijn visie en achtergrond vooruit helpen. Dit heb ik verschillende keren aangegeven en hier werd dan ook wel naar geluisterd, echter voordat je in Argentinië iets gedaan krijgt ben je vaak een heel eind verder.. Van veel andere vrijwilligers hoorde ik ook dat bij hun vrijwilligersprojecten soortgelijke zaken zich voor deden en dat ze daardoor niet meer gingen, echter had ik steeds de overtuiging dat er voor mij wel degelijk iets te halen viel, als ik de kans zou krijgen. Inmiddels is het dan zo ver, na een gesprek met de directeur van school krijg ik aankomende week de kans om een soort van les te geven in een klas van jongeren rond de 18 jaar. Deze klas studeert economie, en naast de bekende dingen die hier de revue passeren als je zegt dat je uit NL komt (Maxima, drugs, voetbal en het weer) zullen we het dus over de economische situatie in Europa gaan hebben. Dus daar ga ik maar eens wat over lezen, want dat is nu een beetje een ver van mijn bed show.. Is het nog steeds 3x niks? ;-)

Afgelopen maandag had ik met mijn vrijwilligerswerk een soort uitstapje. Het was (alweer) een nationale vrije dag, en kinderen uit verschillende (vaak arme) wijken in de stad kwamen bij elkaar in een park om daar een soort zeskamp te spelen. Daar heb ik ondersteund bij verschillende spelletjes, samen met de jongeren gevoetbald (er is echt geen Argentijn die niet kan voetballen, niet normaal..) en met de ouders van de kinderen een uur lang gekletst onder het genot van maté. Want ook dat is een gebruik dat er inmiddels wel in zit bij mij: op een moment gedurende de dag gaan alle spullen aan de kant, wordt de maté erbij gehaald en wordt er met een groepje alleen maar gedronken en gekletst. Een soort koffie-kwartiertje, maar dan op z'n Argentijns.
Maar goed, een super leuke dag dus, maandag! Op het eind werd iedereen nog bedankt voor hun zinvolle bijdrage aan de dag, en ook mij (als Europese gast) werd gevraagd om nog iets te zeggen. Voor een groep van zo'n 80 kinderen met ouders, in mijn beste Spaans. Maar goed, dat hebben we ook maar gedaan. ;-)

Als laatste wil ik nog iets zeggen over iets anders, iets wat net zo goed bij Argentinië hoort maar wat niet zo sterk naar voren komt wanneer je hier enkel en alleen als toerist zou komen. Dat is de geschiedenis van het land. Argentinië heeft nogal een roerige geschiedenis, als voormalig Spaanse kolonie, als toevluchtsoord voor nazi's na de 2e Wereldoorlog, en als land dat gedurende 8 jaar (en nog maar zo'n 30 jaar geleden) onder het bewind stond van verschillende dictators. Onder dit bewind werden mensen van wie men verdacht dat ze tegen het regime waren opgepakt, opgesloten en gemarteld om meer informatie over hun activiteiten los te krijgen. Velen van hen kwamen nooit meer terug, zij werden in vliegtuigen ver de Atlantische oceaan op vervoerd en daar in zee gegooid. Deze tijd, ook wel bekend als de “vuile oorlog”, laat nog steeds veel littekens achter in de Argentijnse samenleving. Zo zijn er vele mensen die niet weten waar hun herkomst ligt, omdat ze als baby zijn weg gehaald bij hun ouders omdat deze anders dachten als het regime.
Afgelopen maandag was ik dus in een park met mijn vrijwilligerswerk aan de gang, en toen kwam ik erachter dat in datzelfde park een huis stond waar toendertijd de mensen uit die wijk van Buenos Aires die opgepakt werden door het regime werden gemarteld, en vanuit daar vaak niet meer terug kwamen. Ik heb daarbij ook de tijd genomen om een soort van museum te bezoeken, waarin ook vele foto's van mensen te zien waren. Dit waren mensen die of geidentificeerd waren als zijnde overleden, of van wie tot op de dag van vandaag niets vernomen is. Alleen maar omdat men het gevoel had dat zij een andere mening hadden als het regime..

Gedurende deze “Vuile Oorlog” kwam Argentinië ook in oorlog met Groot-Brittanië, met als inzet de Falklan-eilanden. Deze eilanden liggen voor de kust van Argentinië, maar waren Brits grondgebied. De Argentijnen, die deze eilanden “Islas Malvinas” noemen, wilden het gebied heroveren en startten een oorlog. Daarvoor stuurde de toenmalige dictator van het land echter vele ongetrainde jongeren richting de eilanden, die als schietschijven fungeerden voor de meer getrainde Britten. Binnen 3 maanden was de oorlog afgelopen, en de eilanden bleven Brits gebied. De Argentijnen noemen ze echter nog steeds “Islas Malvinas”, zien het als hun grondgebied, en zelfs op de landkaart staan ze aangemerkt als “Malvinas”. Ook dit is een groot litteken in de geschiedenis, vele jongeren zijn hier onvoorbereid en onnodig gestorven, en het is nog maar 30 jaar geleden.

Beide thema's zijn moeilijk te bespreken, tenzij je de Argentijnen wat beter kent. Ze hebben, voor mijn gevoel, echter nog steeds invloed op het dagelijks leven van nu.
Ze maken de Argentijnen tot een volk dat de politiek, mede vanwege deze geschiedenis, nogal snel wantrouwt. Men is bang dat een nieuwe dictator weer met hun mooie Argentinië aan de haal gaat. De huidige president wordt vaak ook gezien als dictator omdat ze nogal snel haar zin door drijft, en er zijn dan ook vaak protesten tegen haar aan de gang. 2 weken geleden nog stond heel Buenos Aires op straat met een pan en wat bestek, om al trommelend zo veel kabaal te maken dat het wel duidelijk moest zijn dat dit om een protest tegen haar moest gaan. Dit protest richtte zich op de heersende onveiligheid, inflatie en corruptie die het volk teistert.
Hoe meer je bij het land en de mensen betrokken raakt, hoe meer je inderdaad dit soort zaken van het leven gaat zien. Zaken die het leven voor de Argentijnen vaak moeilijk maken, maar waardoor je des te meer gaat waarderen wat voor hartverwarmend en vriendelijk volk het is. Zaken waar wij, als Nederlanders die natuurlijk wel onze probleempjes hebben maar niet van deze omvang, nog wat van kunnen leren voor mijn gevoel. Maar goed, we kunnen ook genoeg leren van hun manier van dansen en het beleven van het voetbal, dus wat dat betreft is het goed dat ik hier nog even zit. ;-)

Saludos!!